Araba koltuğunu biraz daha geriye çekip arkama yaslandım. Ardını siyah beyaz bir film gibi gösteren camda sokağı izlemeye devam ettim....

Camları karartılmış bu arabadan dışarıya bakmak, Tanrı’nın gökyüzündeki tahtında oturup kayıtsızca yeryüzünü izlemek gibiydi...

Var olduğumuz her an benliğimiz farkındayızdır ve insan ilişkilerine ihtiyacımız vardır.

Hayatım boyunca hep yazdıklarımla insanların ruhuna dokunmayı amaçlamıştım. Çünkü yazmak dünyanın hengamesinden kaçmak gibiydi benim için.

Hakiki aşk, insanın sînesine bir defa sancağını dikti mi; insan, o aşk sultanlığının kıyamete kadar kölesi olur.

İnanmak kavramın ne olduğuna hayatın gerçeklerine gündelik bir obje olan rubik küp perspektifinden sanat, edebiyat, tarih ışığından bakış...

Unutulmuş bir kültür mirası, sahaflar.

Sanki kâğıt amel defterim, soba da amelimin bedeli. Şimdiden biçilmiş sanki benim kaderim. Cehaletten beslenip güçlenenler böyle istiyorlar.

Tedirgin, hayatını yalnız ve biçare geçirmiş şairin ıslak ceviz kahvesi gözlerini unutmamak için Engin Atlı anısına kaleme alınan bir yazı.

Yitirilen zamanın telafisi olmadığı gibi ardında bıraktığı yarayı sağaltmak yine zamana bırakılır. Kalanın ile gidenin zamanı müsavi değil.

İnsan, çocukken ne kadar saf ve temiz düşünürse, zamanla maruz kaldığı etkenler nasıl kişiliklerini etkiler.

İyilik, yola düşen, yoldan toplanan bir şey değildir. Tesadüfen ele geçen bir şey de değildir. İnsan iyiliği ancak başka bir insandan...

Kafanızı kurcalayan duygu aşık olmanız mı yoksa alışmanız mı?

Her baktığımızda içimize umut tohumlarını eken yıldızlar, bakış açımıza göre şekillenir. Kim bilir içlerinde neler saklıdır?

Tennure... Anlamı ateş olan bu kelimenin dünyanın dengesini sağlayan hayat ve ölümle ilgisi ne olabilir?

Toplum, içerisinde barınan rengi başka dili başka dini başka her bireyle adeta bir saklambaç oynar. Bazıları aydınlığı uzaktan izler.