Zamansız Âlem

Doğruldu adam uzandığı yerden günler peşi sıra birbirini kovalıyordu dünya ile olan tüm bağını koparmak üzereydi. Kalktı ve her zamanki masasına yöneldi.

Oturdu, gözlerini yine dışarıya dikti.

Sonra kalemini aldı yine eline…

‘Yıldızlı bir gök altında yüzünün ışıltısı yeryüzünü kıskandırıyor.

Okyanus maviyim diye gökyüzünü kandırıyor.

Tabiata baskın yapıyor gözlerin,

Kafdağından daha

büyüktü düşlerim.

Süslerim,

Adına yazdığım her satır başında çiçek satan bir mısra, güzel kokan bir şiir ve bir kitaba sarılırım.

Darılırım,

Sensiz doğacak güneşin ışıltısına ve korkarım. Karanlık bir parça kocaman bir boşluk ve dipsiz bir kuyu.

Bir uğultu,

Kulağımda yankılanan yokluğunun şarkısı, elimde bir fotoğraf yokluğunun fısıltısı.

Kaygılı,

Yürüdüğün yolların sokak aralarında koşan çocuklar mutsuz.

Umutsuz,

Yeni gün doğmayacakmış, güneş ışımayacakmış, nehirler akmayacakmış.

Amaçsız,

Pusulamın kuzeyi ve gittiğim her yer çöl biraz çokça da kurak. Karşımda kocaman bir orman sen gibi güzel ama seraptı.

Kitaptı,

Başladığım her satır ardında dizilmiş her şiir her bir satır ilmek ilmek işlenmiş nakıştı.

Kalemi elime aldığım dakikadan itibaren terbiye ederdin duygularımı.

Bağırmaya çalışıyorum lakin dilim sanki on yerden kesik,

Yürümeye çalışıyorum lakin ayaklarım on bir yerden kırık,

Seni seviyorum, kalbim tam on ikiden vuruk.

Kulağımda milyonlarca ezgi,

Gözlerin dünyamda okyanus ben küçük bir denizim.

Dünya bir kitap sen en güzel müfredatsın.

Hiçbir vedaya yakışmazsın, konu sen baş harfi adın.

Sarpa sarmış her hikayenin ardından yakılmış ağıdım.

Sen kopan en güzel fırtınamsın…’

Dedi adam ve kalktı tekrar yatağına uzandı ve gözleri yavaşça kapanmaya başladı…